Blog

Geplaatst op

FryLim zomer 2023

Het is de hoogste tijd voor een nieuw FryLim weekend. De agenda’s getrokken, een datum geprikt en het weekend van 22+23 juli is het dan eindelijk weer eens zover! We verzamelen bij de McD in Joure en rijden in twee bolides richting?….

Jan heeft voor de gelegenheid de planning van het weekend verwerkt in een puzzelserie. Na iedere activiteit speel je een nieuwe envelop vrij en weet je het adres van een volgende stop. De eerste envelop mag open en we mogen ons over anderhalf uur melden op een bedrijventerrein in Baarn. Er is een heel specifiek tijdstip meegegeven, dus gaan met die banaan. Onderweg pikken we nog even een take away lunch op bij de Aalscholver en even later rijden we het bedrijventerrein in Baarn op.

Op het afgesproken tijdstip melden we ons bij de ingang van een mortuarium. We worden door een schuchtere meneer in labjas ontvangen. Of we stil willen zijn, hem snel willen volgen en willen plaatsnemen in een kleine ruimte buiten de observatieroute van de bewaker. Hier spelen we escape room Corpse Inc waarbij je moet inbreken bij een mortuarium om lijk te gaan stelen. Ruim een uur later, en een complete ravage achterlatende spelen we net op tijd de kamer uit. We praten nog even na met de host en krijgen dan de tweede envelop voor dit weekend. We mogen naar Amersfoort.

Een half uurtje later komen we aan op het terrein van het imposante Onze Lieve Vrouwe ter Eem klooster, dat sinds 2008 in gebruik is als bedrijvenverzamelgebouw. Margryt heeft een zelfgemaakt gebakje meegenomen, maar omdat met dit druilerige week een picknick er niet echt inzit besluiten we dit binnen maar te gaan nuttigen. In de ontvangstruimte die in stijl in ingericht worden we aangesproken door twee mannen. We vragen of het een probleem is hier ons gebakje te eten, en ze geven aan: “natuurlijk mag dat, als wij ook een stukje krijgen”. Zo gezegd, zo gedaan. Er wordt netjes gedeeld en zodra we het gebakje op hebben komt er een kloosterzuster binnengelopen. Ze is een escape room host van deze locatie. Maar wie waren die mannen dan? Het bleken heren van de vorige spelgroep 😀 En wij maar denken dat we de beheerders een gebakje gunden. Well played!

Wanneer we aan de beurt zijn worden we opgehaald door een volgende host die ons naar restaurant La Monastère begeleid. Ze geeft aan dat er een aantal zusters zijn verdwenen en de kok zich verdacht gedraagt. Of wij mogelijk vanuit het restaurant eens stiekem een kijkje in de keuken zouden kunnen nemen. We spelen escape room Soup du Jour.

Ook hier spelen we deze escape room net op tijd uit. Wat was deze uitgebreid en mooi aangekleed! Zeer terecht dat deze kamer op de Nederlandse maar ook wereld hitlijsten prijkt. Nog even een teamfoto en dan moeten we weer door. Inmiddels eind van de middag beginnen de magen te knorren en wordt het tijd voor wat eten. De volgende hints brengen ons naar Heeswijk-Dinther. Hier parkeren we naast het appartement voor onze overnachting, maar lopen na de check-in eerst even de hoek om voor een hapje eten bij restaurant De Toren.

We kiezen voor de shared dining op basis van mini gerechtjes en krijgen van alles lekkers voorgeschoteld. Lekker eten, voldoende drinken en veel gezelligheid zorgt ervoor dat de tijd vliegt. Maar dit is nog niet de laatste stop van de dag. Er is nog één envelop voor vandaag, en die brengt ons in… Volkel!

Bij een soort woonhuis midden in een wijk drukken we op de deurbel. We worden ontvangen door receptionist Justin die onze boeking voor kamer 237 al had gezien. We mogen de lift in naar de tweede verdieping, en dan…

…blijkt deze kamer niet te bestaan? Het escape spel is blijkbaar al begonnen en we mogen op zoek naar de juiste kamer. Na tientallen puzzels, sloten, knopjes en bijzondere trucs weten we uit eindelijk het spel op tijd uit te spelen. Ook deze kamer heeft zich bewezen als zeer terechte plek op de (inter)nationale hitlijsten.

En dan is het tijd om afscheid te nemen van Raoul. Hij kon helaas alleen vandaag deelnemen en zal terugrijden naar het hoge noorden. De andere vier rijden terug naar Heeswijk-Dinther voor een overnachting in appartement het Raadhuis. Om bij te komen van de drukke dag duiken we nog even in het immens grote bad. En daarna de oogjes toe.

De volgende ochtend kunnen we uitslapen. Nog in badjas ontbijten we samen in de hal van het Raadhuis. Een lekkere lazy sunday zo. En de eerste envelop voor vandaag geeft aan dat we pas om 11 uur onderweg hoeven. Dan rijden we in iets meer dan een uurtje naar de Maasplassen bij Roermond. We wilden lunchen bij Heere a/d Maas, maar worden hier niet echt vrolijk van het ontvangst, de kaart en de entourage. Dus besluiten last minute aan de overkant van het meer te gaan lunchen bij strandtent Bruis.

Envelop nummer twee komt op tafel. Al snel wordt de rebus opgelost en wordt geraden dat we visite zullen krijgen. Zonder dat ze hun bestemming weten zijn de ouders van Patrick opgehaald door zijn zus Saskia en zullen ze over een half uurtje iets verderop parkeren bij de havens. Wij zullen direct aansluiten en dan samen er achter komen wat de middagactiviteit is.

We rekenen de lunch af en wachten nog kort op het passeren van de familie. Wanneer de auto in zicht is rijden we er achteraan, en een paar minuten later parkeren we direct naast elkaar. De verrassing blijkt enorm en de begroeting is hartverwarmend. Met de hoop op droog weer melden we ons om de hoek bij haver De Roerganger waar een flinke sloep klaar ligt. We krijgen een waterkaartje mee en besluiten vanaf hier over de Maas naar stad Roermond te varen. Een uurtje later meren we aan en lopen het centrum in voor een ijsje.

Daarna keren we terug naar ons bootje en varen in de wind terug naar de Maasplassen. Nog even onder de grote betonnen snelwegdruk door en dan keren we alweer terug naar de haven. De wegen scheiden en we zwaaien ons bezoek uit. Wij zullen ook weer noordwaarts gaan. Maar niet voordat we de laatste envelop geopend hebben. En dan mogen we op te terugweg ons opnieuw melden in Volkel, bij de deurbel van Kamer 237.

Opnieuw komt receptionist Justin naar de deur gelopen, die een kleine jaw-dropping-beleving heeft? Huh? Weer dat groepje? Yep! We spelen nu hun tweede escape room Lost & found. Eén van onze koffers is namelijk kwijt geraakt, en aangezien alles op elkaar lijkt mogen we even meehelpen in het depot om deze terug te vinden.

En ook nu weten we deze kamer weer uit te spelen. Wat een uitgebreide zeg! Misschien dat onze vermoeidheid van het weekend iets meespeelt, maar we zijn allemaal dermate onder de indruk dat we moeite hebben de samenhang te onthouden van dit forse spel. We is alles weer even mooi aangekleed en ingericht en zijn de puzzels uitdagend.

Moe maar voldaan stappen we de auto in voor de laatste etappe: Volkel-Joure. Twee uurtjes later komen we aan en scheiden ook hier onze wegen. Wat hebben we weer genoten. Wat hebben we een lol gehad! Wat is het heerlijk om met je vrienden dit soort dagen te mogen beleven!

Geplaatst op

Escapen in Zwolle

Nu de maatregelen rondom de coronapandemie het weer toelaten, is het de hoogste tijd om weer eens met de groep compleet te escapen. Door omstandigheden was dat er al veel te lang niet meer van gekomen, maar nu kunnen we weer! Baudien en Jan hadden alvast een kort programma voor de dag voorbereid, en we spreken om 12 uur af in Heerenveen voor de carpool. Raoul zal straks iets later aansluiten in Zwolle.

Keurig op tijd vertrekken we richting Zwolle. We parkeren nabij de spel-locatie en even later melden we ons bij de ingang van The Great Escape in Zwolle. Een meneer in beveiligersuniform doet open en wijst ons de garderobe. Omdat we flink op tijd zijn kunnen we nog net even aan de koffie. We hadden geboekt voor 13:15 uur, en één minuut voor tijd komt er een postbezorger. Met een brief voor ons? En een pakketje?

We openen de brief. Op 4 augustus 1954 blijkt er een waardevol poststuk verloren te zijn geraakt. Aan ons de taak beneden in het sorteercentrum dit mysterie op te lossen. Het spel is begonnen! We volgen de aangegeven route. We moeten waardevolle spullen en smartphones achterlaten in een kluisje en vervolgen onze weg naar de frisse kelders van dit pand.

Uiteraard hier geen spoilers van het spel zelf, maar na een zeer vermakelijk uur en met ruim 6 minuten resttijd op de klok spelen we dit spel uit! We dit it! De begeleiders maken nog een teamfoto van ons waarna we terugkeren naar de kantine waar Raoul inmiddels ons opwacht.

Omdat het volgende spel pas over twee uur wordt gespeeld gaan we het centrum van Zwolle in op zoek naar wat lekkers. Bij een eerste koffiebar blijken we vanwege de coronarichtlijnen iets boventallig, dus zoeken we het verderop. Al gauw vinden we een ander tentje: Casa Zwolle.

We nemen plaats en bestellen wat te drinken, en uiteraard wat lekkers er bij. De dames aan de Red Velvet cake. Raoul en Jan een cheesecake, en Patrick besteld een flinke borrelplank; to share. Omdat Patrick recent naar Fryslân is geëmigreerd is er ngo een kleine inburgeringsattentie meegebracht. Al keuvelend vliegt de tijd voorbij en haasten we ons terug naar The Great Escape voor het tweede escape-spel.

In de kantine wordt een munitiekist geopend waar een scherm met video afspeelt. We krijgen een intro over een geheime missie die over enkele ogenblikken zal starten. Wij zullen ons wederom in de kelder mogen vervoegen en zullen daar gebriefd worden. Wederom de waardevolle spullen in de kluisjes en we lopen de aangegeven deur door. Met een hoop kabaal stormt er een commando met getrokken pistool de ruimte in: Clear! We worden door deze meneer aan een tafel gevraagd waarin hij in stevige korte taal de missie uitlegt. Na een briefing van een paar minuten worden we in teams op pad gestuurd.

Ook dit spel spelen we op tijd uit. Met bijna 2 minuten op de klok weten we de missie te voltooien. Wat een bijzonder leuk en spannend spel was dit. Tijd het spel was er diverse interactie met acteurs waardoor je nog meer in het spel werd gezogen. Niet voor de teerste zieltjes, en ook minder geschikt voor beginnend escape-spelers, omdat er toch wel erg veel moet gebeuren. Maar wij met inmiddels ruim 25 escapes op onze escape CV hebben genoten van dit spel.

We sluiten de dag af met een diner bij La Cucaracha Mexican Cantine, in het centrum van Zwolle. We bestellen het Menu el Gusto, waarbij je in twee gang de tafel vol gerechtjes krijgt. Van alles wat. We eten er heerlijk en wanneer ook dat achter de rug is keren we terug naar huis. Een uitstekend begin van escape seizoen 2022!

Geplaatst op

Escape Room Triathlon

En we hebben weer een date! Voor in de voorjaarsvakantie 2020 heeft Raoul een leuke planning bedacht. Helaas zal Baudien er niet bij kunnen zijn, omdat zij een vakantie heeft gepland naar Kaapverdië.

We spreken af bij Raoul thuis, waar we rond de klok van half elf verwacht worden. Margryt is er mooi op tijd, en ook Jan en Patrick (die opgepikt wordt bij Femke) zijn er vlot daarna.

Na even bijkletsen hebben Bertha en Raoul een uitgebreide brunch verzorgd. We kunnen rustig aan doen, want volgens Raoul hoeven we pas richting half twee te vertrekken. Na het een nog even een spelletje doen met Jorrit en Jelmer en dan vertrekken.

Raoul houdt de spanning er in, maar via de N381 gaan we richting Oosterwolde/Appelscha. Na ruim een half uur slaan we af en komen we uiteindelijk aan in het dorpje Sleen.

Hier spelen we de kamer “Plato o Plomo” in het thema van Colombiaanse drugskartels. Sigaren, sterke drank, een kaart van Colombia en kilo’s coke. Met 5 minuten resterend weten wij de code te kraken. En als bonus vinden we ook nog een extra sleutel voor de kas waarmee we een leuk geldbedrag buit maken.

Na een teamfoto stappen we weer bij Raoul in de auto en vertrekken we richting Emmen. Hier parkeren we nabij het centrum en lopen vervolgens richting het plein bij het oude Noorderdierenpark. Omdat we aan de vroege kant zijn gaan we kort voor een hapje en een drankje naar de chique tent Drommedaar. Twintig minuutje later keren we weer terug bij de buren van Emmen Escapes.

We worden verwelkomt door een enthousiaste hostess en mogen meelopen naar de eerste verdieping. Na een korte introductie. Er blijkt een lek te zijn in de organisatie van Dutch Intelligence Agency, en bij het binnenlopen van het Safe House gaat deze onmiddelijk in lock down modus. Kunnen wij hieruit ontsnappen? Ook deze tweede kamer spelen we uit, en zelfs met ruim 22 minuten resterend!

Van al die inspanning krijg je honger! We gaan eten bij Bodega Manolitos in Assen, en stappen in de auto! Jan had nog een paar Geocaching Travel Bugs in zijn zak die we onderweg plaatsen bij een TB Hotel. En dan op naar Assen. We parkeren in De Kolk en gaan lopend langs de (volgens Patrick) knuffelpalen) naar het tapasrestaurant.

Hier bestellen we allerlei lekkers. Van gehaktballetjes tot brood met aioli, en van koude biertjes tot calamaris met zure saus. #nomnom!

Als snel rijst het idee om de avond nog wat verder aan te kleden. Zou er een derde escape room open zijn vanavond? Assen: alles dicht of bezet, Groningen idem, maar dan blijkt Gorredijk nog plaats te hebben. Alleen geen personeel. Ze geven aan wel even rond te willen bellen, en houden ons op de hoogte. Binnen vijf minuten worden we teruggebeld: Bas komt opdraven, en wij zijn welkom om half 10. Nice!

Zo gezegd, zo gedaan, vlak voor half 10 arriveren we op het bedrijventerrein in Gorredijk bij Escape Room Plaza Gorredijk. Hier gaan wij de kamer “The Cave” spelen. Met een slagingspercentage van slechts 13% geeft onze host Bas aan dat het met recht een pittige kamer is.

Via een voorportaal weten we ons toegang te verschaffen tot de lift waarmee we afdalen naar de diepe grotten onder Gorredijk. Ondanks onze eerdere successen vandaag en het uitvoeren van vele puzzels horen we een uur later een donkere stem aftellen vanaf 10…. Game over!

Bas komt ons bevrijden en meld dat we zijn stukgelopen op de allerlaatste puzzel van deze kamer. Hij is zo aardig om de puzzel nog even uit te leggen, maar deze bleek dermate complex dat wij met deze tijdsdruk daar zelf echt niet waren uitgekomen. Helaas! Een leuke kamer, leuke ervaring, maar helaas geen eeuwige roem.

Na deze kamer keren we terug naar Drachten waar we welkom zijn voor een meet & greet met Femke, de nieuwe liefde van Patrick. We maken kennis, evalueren de dag nog even, maar keren dan tegen middernacht ook allemaal weer huiswaarts!

Geplaatst op

Verder met de stempelkaart!

Afgelopen zomer hebben we een Escape Room gespeeld in het Van der Valk Hotel in Wolvega. Toen we die succesvol hadden uitgespeeld kregen we een eerste stempelkaart op een kaartje met nog een aantal kamers van dezelfde organisatie. Dat smaakte direct al naar meer!

Ondanks de kerstdrukte en de jaarwisseling wisten we een gaatje te vinden! Zaterdag 29 december zou Patrick weer naar Fryslân komen, zodat we verder konden voor de ontbrekende stempels!

Patrick is rond lunchtijd al bij Jan aangekomen. Daarmee is er nog mooi even de gelegenheid voor een rondje Red Dead Redemption 2 uitvoerig bij te praten aangezien het jaarlijkse gameweekendje in het najaar er deze keer ook al bij was ingeschoten…

Na vieren meldt ook Margryt zich aan de Ropta en even later komt Raoul ons ophalen, pikken we Baudien op in Heerenveen en rijden dan door naar Wolvega. Vanavond willen we twee Escape Rooms gaan spelen, waarvan zich de eerste in het Van der Valk Hotel bevind. Logistiek wel zo praktisch om dan ook daar vooraf even te eten.

Middenin het vrij deftige restaurant staat ons tafeltje gereserveerd. We hebben ruim de tijd dus beginnen met een drankje en een voorgerechtje. Vanuit pure baldadigheid ontstaat het idee om het kunstkaartje wat op tafel staat, en standaard op geel staat ingesteld, aan te passen naar de kleurroulatiestand. Dat is toch veel feestelijker!?!

De bediening denkt daar iets anders over, loopt bij onze tafel langs, en klikt heel sneaky op een meegebrachte afstandsbediening, om het lichtje weer terug te zetten op de gele vaste stand. Het is dus blijkbaar niet helemaal de bedoeling dat één van de tafeltjes een afwijkende kleur voert.

In het half uurtje daarna herhaalt dit tafereel zich nog een paar keer. Wij de grootste lol, wat zijn we toch een belhamels, en de bediening zet steeds op de zelfde wannebe-stealth-mode het lichtje weer terug op geel. Totdat…

Wanneer het hoofdgerecht worst geserveerd ontstaat er wat onduidelijkheid over verschillende garingen van de bestelde mixed grills. De ene was rare, de andere medium besteld, maar de bediening bleek bij uitserveren hier niet van op de hoogte. Het eten kwam met wat strubbelingen uiteindelijk op tafel, maar waar was ons lichtje? Ons zo beminde kaarsje? Gestolen! Waarschijnlijk kon het autistisch brein van de bediening het ongewenste ‘kleurenspektafel’ van ons tafellichtje niet meer aan en was weghalen de enige optie.

Tegen de tijd dat het dessert wordt opgenomen krijgen we de vraag over verder alles naar wens is. How about no! Wij informeren bij deze voor ons nog nieuwe jongeman waarom onze tafel geen kaarsje heeft. Hij zal direct informeren waar deze is, en even later krijgen we het op geel ingestelde kaarsje weer op tafel.

Tijdens het dessert staat het kaarsje uiteraard binnen no-time weer op kleurenstand en wordt deze wederom weer een keer gereset door de bediening. Wanneer we uitgegeten zijn en aan tafel hebben betaald, zetten we het lichtje nog een laatste keer op kleur. Terwijl wij het restaurant verlaten loopt de hoofd bediening met een duidelijke zucht weer richting tafel. Geel was het. Geel is het. En geel zal het zijn! Maar beste bediening: als jullie eten wat interessanter was geweest, smaak had gehad, en was voorzien van een kilogram croutons, dan hadden we daaraan voldoende afleiding kunnen beleven. Eigen schuld, dikke bult 😀

Via de lobby lopen we naar boven en melden we ons keurig op tijd bij de spelleidster van vandaag. Na een korte opsomming van de spelregels krijgen we een zaklamp en een koffer mee, mogen we de deur door en is het spel begonnen. Binnen, we staan in een heel smal en klein halletje, openen we de koffer en deze blijkt een videoboodschap af te spelen. Het thema is een met Bond-like lasers beveiligde kluis, waarin naast geld en goud een enorme diamant ligt opgeslagen #gogogo

Met zeven minuten resterende speeltijd weten we, voorzien van kogelvrije vesten, de kluis te ontvluchten! Het is gelukt! Het was een redelijke kamer, niet al te complex, maar we delen allemaal het idee dat we hopen dat de tweede kamer deze avond wat avontuurlijker zal worden.

De bruizende (ahum) gezellige (ahum) lobby van de Van der Valk laten we gauw voor wat het is, en we besluiten alvast naar het immer pittoreske Paasloo te rijden waar over ruim anderhalf uur worden verwacht voor de tweede kamer. Aangekomen bij ’t Binnenhof in Paasloo worden we verwelkomt door een jonge gastvrouw wiens dienst er al op zat, maar ons toch laat plaats nemen voor een drankje.

Een uurtje later wordt ons interessante gesprek vriendelijk onderbroken door een meneer met een koffertje. De meneer legt uit dat normaliter hij de spelers meeneemt en dropt in het spel, en na afloop terugbrengt naar dit restaurant. Maar omdat het al laat is, en wij ook de laatste groep van de avond zijn, wij achter hem mogen aanrijden naar de spellocatie, zodat we na afloop vanaf daar zelf weer huiswaarts kunnen.

We nemen het bebloede koffertje in ontvangst, welke we met een cijferslot eerst nog moeten zien open te krijgen. Deze was niet zo moeilijk, de code was meegezonden in de reserveringsbevestiging. In de koffer ligt naast een aantal spelregels aan grote vleeshaken, een brief met een introductietekst.

We zullen een oude slagerij in het naburige Oldemarkt gaan betreden. Na brand en vermissingszaken lijkt het een onplezierig onderkomen waarbij de slager door omgeving en politie wordt verdacht.

Na vijf kilometer rijden komen we inderdaad in het pikkedonker aan in het dorpje Oldemarkt. Hier staat op straat een man in hevig bebloed slagersuniform ons op te wachten. Naam?! Gewicht?! Donor?! Doorlopen!

Binnen worden we dringend verzocht ons spoedig te voorzien van witte labjassen en ons daarna in het donker te laten vastketenen op verschillende plaatsen in de betegelde ruimte.

Na iets meer dan drie kwartier weten we het slachthuis te ontvluchten! We hebben het gehaald en zijn niet letterlijk slachtoffer geworden van de slager die volgens horen zeggen al onderweg was.

 

Geplaatst op

Het loopt even anders…

We waren druk aan het regelen om eens ergens halverwege Fryslân en Limburg elkaar te meeten. Misschien ook weer ‘ns met een overnachting, want ook dat was alweer een tijdje geleden. Dan zou dat uitstekend rond de Veluwe kunnen!

Helaas wanneer de afgesproken datum nadert blijkt Patrick door omstandigheden niet meer te kunnen deelnemen. Is dat even jammer… Maar als het niet door kan gaan, zien we elkaar pas mogelijk maanden later weer eens…

Een nieuw ideetje wordt geboren: Jan opent een losse groeps-app zonder Patrick en plaatst:

Hey, even een ideetje he? Ik vind het zo sneu voor Patrick dat hij nu moet afzeggen vanwege omstandigheden. Is het ook een idee om hem anders een flitsbezoekje te geven, om hem een hart onder de riem te steken als vrienden? Dus heen rijden, even samen (uitgebreid) eten, grouphug, en dan weer terug. Gewoon omdat het kan…? Ergens deze of volgende week gewoon op een doordeweekse dag ofzo?

En aangezien ik bijna jarig ben, vind ik dit ook wel een leuker alternatief dan bankhangen rond een plankje kaas #gogogo #spontaneideetjes+1 #ikwilwelrijden

Al snel sluit iedereen zich aan bij het idee, en wordt vrijdag 2 november gekozen. Om het verrassingseffect hoog te houden richting Patrick zal Jan zeggen dat hij toevallig voor zaken in de buurt is, en of ze niet even wat kunnen eten op een willekeurige (jaja) avond. Dat de rest van de groep andere intenties heeft is op dat moment nog niet bekend bij Patrick.

Zo gezegd zo gedaan: Raoul is met zijn leasebak de chauffeur van de avond en wanneer Jan is aangekomen, en daarna ook Bertha is thuisgekomen kunnen ze op weg naar Heerenveen. Daar staan Margryt en Baudien al klaar. Op naar het zuiden!

We zijn iets wat vertraagd. Om Patrick niet al te veel argwaan te laten krijgen wordt ook hij met wat oppervlakkige smoesjes vertraagd: eta 19:30. We willen vanwege de verrassing zelf namelijk net iets eerder bij ons eetadresje aankomen. Uiteindelijk komen we kwart over zeven aan in Wanroij, waar we een tafeltje hebben gereserveerd bij Bites Bij Ties.

Snel de auto parkeren, wat vanwege een volle parkeerplaats ook nog in een zijstraatje moet. En dan gauw naar binnen!

Op het moment dat we plaatsnemen aan tafel zien we ook Patrick het bezette parkeerterrein oprijden. Ook hij zal verderop in de straat een plekje moeten zoeken, en keert inderdaad terug. Maar dan valt daar iets op, en krijgen we binnen in het restaurant een appje:

Tja, de auto van Raoul… In Wanroij… Maar Jan zou toch even eten met Patrick? Toch? En dan komt de inmiddels toch al iets vermoedende Patrick binnen. Surprise!

Voor deze avond hebben we een “FantasTIESe avond genieten” geboekt. Volgens dit concept kun je voor een vast bedrag heel de avond van de kaart bestellen. De porties zijn dan wat kleiner dan je á la carte zou krijgen, maar hierdoor kun je ook wat meer variëren.

En met vijf personen met verschillende smaken komen er dus vele verschillende gerechtjes voorbij. Soepjes, broodsoorten, sate, pasta’s, vlees, voor ieder wat wils.

Halverwege de avond vraagt de groep zich af of er eigenlijk ook nog een activiteit gepland stond? Iets met een Escape Room misschien? Omdat we al wat later aten, en ook nog een terugreis voor de boeg hadden was hier eigenlijk geen rekening mee gehouden. Maar al snel komen we tot de conclusie dat niet escapen ook geen optie is. Google aan, en er blijkt op 20 minuten afstand een kamer in Uden te zijn. Eens vragen of ze nog open zijn…

Om half elf is er nog een plekje vrij. Oow… …in dat geval kunnen we nog rustig even een paar desserts snoepen en dan rustig die kant op rijden.

Bij Escape Room Uden worden we ontvangen in een vrij grote kantine. Er zijn nog diverse andere groepen aan het spelen of aan het nakeuvelen met een biertje. Wij zullen de kamer “De Bank” gaan spelen. Jassen mogen aan de kapstok, telefoons in de kluisjes, en we mogen meelopen door een gangenstelsel richting de spelkamer.

Het spel is ingericht rond het thema geld. Met ruim 6 minuten over weten we te ontsnappen! Yeah, we did it! Het was op zich wel een vermakelijke kamer, maar omdat hij vrij lineair opgebouwd was, stonden sommigen zo nu en dan wel op elkaar te wachten omdat er net niet genoeg te doen was voor vijf personen. Maar we hebben ons vermaakt, we zijn ontsnapt, dus een geslaagde avond!

We doen nog gauw even een drankje in de inmiddels verlaten kantine en daarna is het tijd om te vertrekken. Patrick moet nog drie kwartier naar het zuiden. De rest nog twee uurtjes naar het noorden!

Het was een zeer geslaagde spontane actie!

 

Geplaatst op

De vakantie inluiden!

Hoewel Patrick en Raoul hun vakanties er alweer op hebben zitten, moet de anderen er nog aan beginnen. Door de geplande vakanties zit er helaas even geen uitgebreid uitje in dit keer. Maar niet getreurd, dan maken we er gewoon een leuke avond van. We spreken af bij de McDrek in Joure om vanaf daar te carpoolen richting onze eetlocatie.

Patrick komt voor deze gelegenheid even helemaal over uit Limburg en Raoul, Jan en Margryt carpoolen vanuit Drachten. Baudien komt van de westkant, dus die rijdt op eigen gelegenheid naar Joure. Tegen zessen zijn we compleet en ondanks de 36 graden, kruipen we elkaar knus aan in Patricks airconditioned FoFo en rijden we naar Terherne.

We gaan eten bij hipster foodbar Picknickers, aan het Sneekermeer. Omdat we niet veel tijd hebben bestellen we snel: vijfmaal de rundvleesburger met Friese frietjes! Na de overheerlijke burger hebben we nog net even voor een nagerechtje: Aardbeitjes met merengue, pannacotta en een flinke hap watermeloen! Lekker hoor!

We moeten gaan. Het is inmiddels 19:00 uur, en we moeten nog naar Wolvega waar we voor 19:30 de eerste Escape Room van deze avond hebben geboekt. #gogogo Hoewel je volgens de reserveringsbevestiging 10 minuutjes van te voeren aanwezig dient te zijn, zullen we dat net niet gaan redden. Maar als inmiddels redelijk ervaren spelers verwachten we ook niet heel lang voor introductie nodig te hebben.

Exact om half acht parkeren we de auto voor de Van der Valk in Wolvega en lopen we de lobby in. Direct worden we vriendelijk ontvangen door de spelleiders die ons meenemen naar een ruimte op de eerste verdieping. Er wordt vriendelijk doch dringend verzocht waardevolle spullen op te bergen in een aanwezig kluisje, waarna we meelopen naar de ingang van het spel.

De spelleider geeft aan dat we in twee losse groepjes het spel zullen starten. Als alles goed gaat komen we in de loop van het spel weer bij elkaar. Hij vervolgt zijn uitleg met een intro van het thema van de kamer. Een overijverige piccolo van het lokale hotel wordt in verband gebracht met een aantal verdachte omstandigheden op de werkvloer. De piccolo verbergt zich steeds vaker in zijn werkkamer, waar mogelijk aanwijzingen zijn te vinden voor zijn merkwaardige gedrag. De piccolo is zojuist begonnen aan zijn werkronde, wat betekent dat we exact één uur zijn kamer kunnen doorspitten. Aan ons de vraag of we er binnen die tijd achter kunnen komen wat er aan de hand is.

Zoals gevraagd splitsen we ons op in twee groepjes. Patrick, Margryt en Jan beginnen links in het bagagedepot. Raoul en Baudien starten in de koelcel. We spelen het uitdagende spel met vijf minuten resttijd uit! Nice! Een mooi aangekleed spel, wel pittig, maar ook met diverse elementen die we nog niet eerder hadden zien in onze Escape Room carrière.

Met de dorst van een drachtig paard en droogterimpels op het voorhoofd begeven we ons na het spel naar het terras van de gastlocatie Van der Valk. Bier en water graag. Koud. Veel. En ijs! En nee, geen raketje, lieve bediende met je grapjes. Gewoon sorbets. Koud. Met ijs!

Na de uitstekende bediening eerder op de avond bij Picknickers, moeten we toch even wennen aan de wat stuntelige aanpak hier bij Van der Valk. Uiteindelijk komt er in twee pogingen toch het juiste drinken. En ondanks de inmiddels stevig ontdooide sorbets, is het ijs-vruchtensap-slagroom-mengsel dat hierna wordt bezorgd altijd nog kouder dan de omgevingstemperatuur. Dus welkom!

Na een klein uurtje chillen is het tijd om te gaan. Er staat nog een Escape Room op de planning. Begin dit jaar werden we in Leeuwarden na een spel getipt door eigenaar Feike, om ooit ook eens de kamer Las Vegas, in het dorpje De Blesse (nabij Wolvega) te gaan spelen. En aangezien we nu toch in Wolvega zijn, is het slechts 10 minuutjes rijden naar het altijd pitoreske o-zo onbekende De Blesse.

We parkeren bij partycentrum Pieter Poot, waar we ontvangen worden door de enthousiaste spelleider Mark. Mark heeft zich voor de gelegenheid gekleed in een fout casino-power-kaartspel-achtig jasje en we mogelijk meelopen naar de kelder van het partycentrum.

Mark legt uit dat we dit spel in twee afzonderlijke groepjes gaan starten. Flashback! Met achter eerdere Escape Rooms gespeeld te hebben, waarbij we steeds gezamenlijk startten, is dit nu het tweede spel op één avond waar we moeten splitten. We besluiten voor de zelfde groepjes te gaan als eerder, dus Jan, Margryt en Patrick linksaf en Raoul van Baudien rechts. Maar…

Het spel begint geblindeerd. Nog voor de ingang krijgen we elk een blinderingsbril op en mogen we in polonaise-stand klaar gaan staan. Elk groepje wordt door spelleider Mark naar een apart vertrek gebracht, en na een introductiewoord wat we te horen krijgen mogen we de brillen afzetten en beginnen.

Ook dit spel weten we binnen de tijd uit te spelen. We hebben iets meer dan drie kwartier nodig gehad voor dit toch erg uitgebreide spel. Veel puzzels, veel te doen, veel lol gehad! Ook zeker een dikke aanrader. Goeie tip van Feike dus, die als we dat Mark vertellen, hij aangeeft dat dat zijn baas is. En Feike dus in wezen zijn eigen Escape Room getipt heeft 😀 Oude profiteur! #justkidding

Van de streng toch rechtvaardige bardame van het partycentrum krijgen we nog de gelegenheid af te sluiten met een drankje. Waarschijnlijk was ze de luidruchtige zuipschuiten verderop op het terras al een beetje beu.

Daarna brengen we Baudien weer terug in Joure, en rijdt de rest via Drachten naar zijn eindbestemming. Patrick blijft nog een nachtje slapen aan de Ropta en keert de volgende ochtend weer terug naar zijn verre thuis.

Geplaatst op

Fietselfstedentocht 2018

“In het jaar dat Patrick 40 wordt gaan we de elfstedentocht weer fietsen!” Dat riepen we nadat Patrick, Margryt en Jan in 2015 met z’n drietjes de tocht al eens volbrachten. Omdat Raoul met het verwachte mooie weer uiteraard een PR wilde gaan rijden, en de dames andere verplichtingen hadden bleven Patrick en Jan over. Wel wilden Patrick’s vader Harry en zus Saskia het een keer proberen.

Vanuit Limburg naar de start rijden was niet echt een optie, dus hebben we een huisje gehuurd. Het werd een tot appartement omgebouwde schuur op een boerenerf in Nij Beets. Een prachtig plekje bij mevrouw Arja, die op het moment van onze aankomst een oproep had van de door haar zo geliefde dierenambulance. Haar zagen we dus ook pas toen wij alvast het appartement hadden betrokken, en ze van de oproep van een gevallen eksterjong in Drachten terugkeerde.

De volgende morgen staan we vroeg op. Vijf uur het wekkertje, en dan aankleden, brood smeren, bananen, sportdrank en andere proviand inpakken en op richting Bolsward. We parkeren bij Nijland aan de fietsroute, tussen Sneek en Bolsward, zodat we ’s middags bij de auto kunnen bijvullen. Het is hier drukker dan anders, dus moeten even zoeken voor een plekje, maar net buiten het dorp kunnen we in de berm parkeren. De fietsen van de auto, een laatste check of we de stempelkaart mee hebben en dan naar Bolsward.

Zoals gewoonlijk is het druk bij de start. Deelnemers met latere stempelkaarten houden al vroegtijdig de boel op bij de brug naar de Snekerpoort. We weten ons er tussendoor te wurmen en mogen al wandelend/waggelend door naar de andere kant van het centrum waar de eerste stempel volgt. We zijn gestart!

We beginnen aan de tocht der tochten, op de fiets. Met 235 km voor de boeg rijden we op de prachtige zonnige morgen naar Harlingen. In Harlingen ligt de route er iets anders bij. In omgekeerde richting rijden we door de Schritsen, waar we tegen 8:10 uur de tweede stempel bemachtigen. Waar we andere edities via de veerhaven Harlingen uitrijden, fietsen we nu langs de nieuwe N31 en over het nieuwe aquaduct. Bij de McDonalds komen we weer op het gebruikelijke traject.

Nadat we in Herbaijum nog even Piet “Oant Moarn” Paulusma hebben gegroet rijden we Franeker in. Voor het bekende Planetarium van Eise Eisinga krijgen we vlak voor 9:00 uur stempel nummer drie!

Dan volgt één van de langere etappes, van Franeker naar Holwerd. Via dorpjes als Minnertsga en Sint Jacobiparochie, draaien we langzaam de wat aanzwellende oostenwind in. Waar we gewend waren na Vrouwbuurstermolen de luwte van Hallum te kunnen opzoeken, blijkt editie 2018  een ander plan in petto te hebben. We slaan namelijk linksaf, richting de zeedijk. Zonder beschutting rijden we kilometers langs te dijk en passeren het bekende “tempel” monument bij Marrum. Omdat dit stuk voor een aantal toch vrij pittig is stappen we af bij een boerenerf zodat we daar in de schaduw even de beentjes kunnen strekken.

Na een paar minuutjes vervolgen we onze weg langs de zeedijk en komen we na Blije weer bij de hoofdweg uit. Wanneer we richting Holwerd kijken ziet het er druk uit. Erg druk. Aan de Ljouwerterdyk sluiten we, nog buiten Holwerd, aan bij de wachtende groep elfstedenfietsers.

Uiteindelijk wordt net na half twaalf de stempel van Holwerd gezet. De kop is d’r of! Toch flink vermoeid van het in de wind fietsen verzamelen we moed voor de komende 12 kilometer richting Dokkum. Dit zullen dan voorlopig de laatste kilometers in de (oosten)wind zijn, omdat daarna de tocht richting Bolsward weer naar beneden zal gaan.

Het is half één! We zijn Dokkum binnengereden, en waar we normaal bij Susanne (zwaai zwaai) linksaf het bolwerk oprijden, is de route ook hier aangepast. We rijden rechtsaf de Altenastreek af, en komen uit bij parkeerterrein De Helling, die Patrick en Jan nog herkennen van het vriendenuitje afgelopen januari. Omdat het marktplein in Dokkum opnieuw wordt ingericht, is de stempelpost naar dit parkeerterrein verplaatst. En na de stempel is het tijd voor een broodje. We lopen wat achter op schema, en de honger begint wat op te komen.

Hop, weer op het zadel en buiten het centrum om rijden we Dokkum uit. Wat een genot! We fietsen voor de wind (voor Saskia: wind mee :p) en al snel laten we Sybrandahus en Burdaard achter ons en koersen af op het voor elfstedenrijders o zo bekende Bartlehiem. Bij schaatsers bekend vanwege het kruispunt op het ijs. Voor de fietsers bekend van de appel. Wij bergen de appel nog even op, want direct na Bartlehiem staat Margryt voor ons klaar. Hoewel de planning deelname niet toeliet, wilde Margryt maar al te graag even voor ons koken en werd er heerlijke macaroni opgediend. Het was tenslotte al kwart over één, dus deze maaltijd was zeer welkom.

Doei Margryt! Bedankt voor het eten, maar wij moeten nog een stukje! Via het pitoreske Wyns rijden we richting Leeuwarden. Wanneer we inmiddels tegen 14:00 uur her en der ingehaald worden door motoren die de gemotoriseerde editie van de elfstedentocht rijden, zien we een bekend blauw busje staan. Het blijkt de halve familie van Jan te zijn. Gerben, Jeltsje en de kinderen hebben Sjoukje opgepikt en zijn hier even aan de route komen staan. Kort stappen we even van de fiets, maar omdat de tijd dringt vervolgen we daarna gauw weer onze weg. Dit op het moment dat Raoul in de groeps WhatsApp meldt dat hij inmiddels staat te wachten bij de brug in Sloten. 🚀

Twintig over twee komen we aan in Leeuwarden. Het is inmiddels zo rustig, dan we bijna de mensen van de stempelpost voorbij rijden. Stempelen, toiletbezoekje en dan door naar de Prinsentuin waar Marjan, Steven en Nynke samen met oma Nellie al een flinke tijd staan te wachten. Tijd voor een appel! En Marjan heeft nieuwe sportdrank meegenomen die we direct kunnen bijvullen. Inmiddels blijkt dat we lichtelijk met de hakken over de spreekwoordelijke sloot deze stempel hebben gehaald. Al om kwart voor drie zal deze post gaan sluiten. Wij hebben ‘m binnen, maar mogen dus wel vlug door naar de volgende.

Doei Steven, doei Nynke, nog even zwaaien aan de overkant, en door! Via Marssum en Dronryp komen we rond half vier aan in Winsum. Hier deelt sponsor PowerBar hun ultrazoete sportdrank uit, maar gelukkig is er ook een watervulpunt. Niet alleen voor de bidons, maar ook om even het hoofd te koelen. Met een stralend blauwe lucht hakt de zon er flink in.

We moeten door. Op de stempelkaart lazen we dat de stempelpost van Bolsward om 17:00 uur zou sluiten. We moeten nog een stukje, en willen eigenlijk ook nog even kort pauzeren bij Baudien die vooraan in Bolsward aan de route woont.

Drie kwartier later rijden we Bolsward binnen, en inderdaad, op haar vaste stekkie staat Baudien ons op te wachten! Gezellig!

Omdat de tijd wat krapper wordt lopen we gauw met haar mee naar huis voor een korte sanitaire stop. Even het gezicht nog verfrissen, we krijgen nog wat knapzakjes appelmoes mee, en gaan dan door naar de stempelpost.

Inmiddels laat Raoul weten al gefinisht te zijn! Gelijkertijd in Bolsward, alleen moeten wij nog de zuidelijke ronde van 97 kilometer. Gauw weer door!

Kwart voor vijf. De stempel is binnen, maar dit wordt wel krap nu. Dat wij de staart vormen van het deelnemersveld blijkt als ook de vertrouwde soeptent in hartje Bolsward als in verre staat van afbreken is. We fietsen gauw door richting onze auto’s die een paar kilometer verderop aan de route staan.

Vanaf hier blijkt de route zich weer in de oostenwind te keren. Wanneer we een kwartier later bij de auto’s aankomen en willen bevoorraden, besluit Saskia dat het voor haar genoeg is geweest. De wind blijkt toch te stevig, en met het krappe tijdschema voor de boeg lijkt doorgaan eigenlijk onhaalbaar. We besluiten te splitsen. Saskia gaat lekker terug naar het huisje, die zien we vanavond mogelijk weer als we finishen. Patrick, Harry en Jan rijden door om vóór 17:45 uur door de post van Sneek te kunnen komen. Harry rijdt alvast een stuk voorruit zodat de jongens hem zo kunnen bijhalen.

Maar wanneer Patrick en Jan hem vlak voor Ysbrechtum bijhalen blijkt dit stuk wind in toch ook bij Harry zijn tol geëist te hebben en geeft Harry aan ook te moeten afhaken. Op een rustiger tempo zou doorgaan een optie zijn. Maar nu binnen het schema de posten te halen? Dat lijkt onhaalbaar. We bellen Saskia met deze ontwikkeling en geven aan gezamenlijk door te fietsen tot Sneek. Daar kan Saskia Harry oppikken, en kunnen Patrick en Jan dan door.

Zo gezegd, zo gedaan. We laden vooraan in Sneek nog wat proviand over en met de doortikkende klok klimmen Patrick en Jan in de pedalen en racen in hoog tempo door het centrum van Sneek. Kwart voor zes sluit de post. En om 17:40 staat de stempel op de kaart. En door. De stempelpost van Ijlst sluit om 18:00 uur, en dat fotogenieke stadje ligt nog vier kilometer verder. Doorbeuken dus!

Met drie minuten marge passeren we Ijlst. Dat was net op tijd! Volgens het tijdschema hebben we nu anderhalf uur om naar de volgende post in Sloten te komen. Wel weten we dat dit betekent dat we met een oostenwind de volgende 15 kilometer de wind in mogen fietsen. Voor veel toeschouwers is het inmiddels etenstijd en in Jutryp en Hommerts rijden we door de geurige BBQ-dampen. Ergens wel lekker, maar wij moeten nog een paar uur door op krentenbollen…

Bij de enorme zendmast bij Spannenburg nemen we even een korte break. Als het een beetje meezit, zit nu het deel in de wind er op, en zullen we vanaf nu langzaam voor de wind draaien.

Net na 19:00 uur rijden we door de smalle straatjes van Sloten. Hier sluit de stempelpost om 19:30 uur. Dat voelt goed! We hebben weer wat meer marge op het schema en lopen nu een half uur voor. Als we zo rustig doorfietsen dan gaan we het zeker halen!

Langs de glooiende akkers bij Sondel rijden we de Gaasterlandse bossen in, en na een half uurtje komen we aan in Oudemirdum. We zijn begonnen aan de onderste rij stempels! En aan het onderste deel van de route. Met een broodje en wat zoetigheid maken we ons klaar voor de laatste 50 kilometer. We fietsen Oudemirdum uit, en dan voor de eerdere fietsers de beroemde afslag naar links: de ‘berg’ op. Wanneer we boven zijn aanbeland zien we in de verte de zeedijk langs het Ijselmeer. Hier hebben we naar uitgekeken!

Al de hele tocht verheugen we ons op deze laatste kilometers. Soms betekent deze dijk de hel, maar met de huidige oostenwind blijkt het een makkie. Heerlijk ontspannen langs het water, bovenop de anders zo vervloekte waterkering. Ook de klif bij Mirns valt met de wind in de rug reuze mee.

Om half negen rijden we Stavoren binnen en krijgen we de stempel van het meest westelijk gelegen stadje van Friesland. Wanneer we de stempelpost naderen blijkt het er voor onze beleving zelf wat drukker te zijn. De vorige posten passeerden we met de hakken over de sloot, maar hier staan nog een paar honderd man voor ons te wachten.

Het aftellen is nu echt begonnen. We zijn de 200 km voorbij, nog maar 31 te gaan! Via Molkwerum rijden we weer op de zeedijk af. De zon staat inmiddels zo laag dat we in letterlijk in de schaduw van de zeedijk richting Hindeloopen afslaan. Naast dat het hierdoor flink begint af te koelen, zorgt dit ook voor een enorme toename in het aantal muggen dat hier in grote getale aanwezig is om ons aan te moedigen. Je moet er toch niet aan denken dat je op het verkeerde moment een hap lucht neemt en dat er zo’n beestje je keel in schiet…

Te laat! Eén van de gevleugelde vriendjes besluit Patrick eens nader te willen onderzoeken. Met een hoop gekuch en gekreun probeert Patrick het mugje op de hoogte te brengen van zijn ongewenste gedrag. Na een paar minuten lukt dit eindelijk en kunnen we verder naar Hindeloopen.

Yes! Ook Hindeloopen is binnen! Met 21:10 uur op onze klok zitten we al een uur binnen de diskwalificatiemarge! De laatste 20 kilometer. Dat betekent dat al we zo doorgaan, we over ongeveer een uur eindelijk kunnen finishen. Buiten Hindeloopen rijden we de eeuwenoude voormalige zeedijk op en sluiten aan bij een gezellig groepje zingende dames. Met een prachtig uitzicht over de weilanden brengen zij ons boven op de dijk steeds dichter bij Workum. Als we vanaf de hoge brug over de hoofdweg ons laten uitrollen richting Workum zien we in de verte de laatste zonnestralen in zee verdwijnen.

Om kwart voor tien rijden we achter de zeventiende-eeuwse waag langs en stempelen we op het marktplein in Workum. De laatste etappe. Workum uit, en dan immer gerade aus. Nog maar 12 kilometer, nog maar twee dorpjes. En het werd kouder en donkerder…

Vlak voor Parrega halen we nog een paar losse fietsers bij. Eén van hun draagt een opvallend groen jasje. Kennen we dat jasje niet ergens van? Wanneer we naast deze eenzame fietser gaan rijden zien we het: Femme! Jan zijn schoonvader is ’s morgen bij zessen gestart, maar omdat hij geen telefoon bij zich draagt wist niemand wat zijn voortgang was en waar hij ergens zou uitgangen. Nou hier dus!

Femme geeft aan ook ons gematigde tempo niet te kunnen bijbenen en wil ons niet tot last zijn. Graag fietst hij de laatste 5 kilometer alleen door, en Patrick en Jan trappen weer even door.

Ondanks het late tijdstip zijn de toeschouwers bij het laatste dorpje Tjerkwerd nog steeds in opperbeste stemming en met luid gejuich en gejoel worden we aangemoedigd voor het aller-aller-aaaallller laatste stukje.

En dan, om 22:26 uur, na bijna 15 uren op het zadel, mogen we afstappen! We hebben het gehaald! We zijn er! En ook Saskia en Harry zijn er! Die zijn na zich lekker opgefrist te hebben teruggekeerd naar Bolsward om ons op te wachten op de finishstreep!

Wat een tocht! Wat was het soms afzien, maar wat was het geweldig deze dag met diverse vrienden en familie te mogen beleven. Het weer was fantastisch en ondanks de harde wind, en dat Saskia en Harry daardoor helaas eerder hebben moeten afstappen, hebben we er met z’n allen toch een prachtige dag van gemaakt!

Snel terug naar de auto’s, en weer terug naar ons knusse appartementje in Nij Beets, waar we onder het genot van een welverdiende biertje de dag vakkundig evalueren. Weltrusten mensen!

Geplaatst op

Limburg, mei 2018

In de meivakantie van 2018 reizen we af naar Limburg. Helaas kan Margryt deze keer niet mee, en rijden Raoul, Jan en Baudien met z’n drietjes naar net zonnige zuiden.

’s Avonds net na het eten pikt Raoul met zijn knusse Opel Karl mini autootje Jan en pikken we Baudien op bij de carpool van de McDonalds in Joure. Doei Jorrit, daag Fryslân, op naar Nederweert!

Twee uurtjes later komen we rond negen uur aan in Nederweert. We slapen bij Patrick, dus tassen, jassen (niet nodig, want warm), luchtbedjes en beddengoed mee naar zijn huisje.

Uiteraard beginnen we met felicitaties, want Patrick is net 40 jaar geworden! Lokwinske, concratz en proficiat! Waarna we op een heerlijke custom made ijstaart van de overburen getraketeerd worden. Lekker!

Ook de rest van de avond vliegt voorbij als je veel te vertellen hebt en we nog een paar rondjes Forza 7 spelen. Het is mooi geweest, morgen weer vroeg op, dus de luchtbedjes worden opgepompt, de tandjes gepoetst en oant moarn!

De volgende morgen halen Raoul en Baudien verse croissants en bollen bij bakkerij Broekmans aan de overkant. Een goed ontbijtje kunnen we wel gebruiken, want om 10 uur moeten we ons namelijk melden in recreatiegebied De Ijzeren Man in Weert voor een inspannend vervolg van de morgen. We gaan namelijk boomklimmen! #spannond

Bij aankomst mogen we telefoons en sieraden inleveren, want veiligheid, waarna er klimgordels en helmpjes worden klaargelegd. We krijgen instructie van Lars: voetjes in de lussen, ophijsen, riemen aantrekken, helm op, en go!

Het Klimbos Weert heeft 4 verschillende parcours in de bomen gehangen, elk met oplopende moeilijkheidsgraad. Na een oefensessie met uitleg van de lifeline en een demo van de zip line beginnen we aan parcours 1. Vol goede moet hangen we al gauw in de bomen. Helaas speelt echter de hoogtevrees van Baudien op en moet ze afhaken. Echter, we hebben net van Lars geleerd dat afhaken pas aan het eind van het parcours kan, omdat het een doorlopende lifeline is. Óf je moet omgekeerd terug naar het begin. Omdat we nog maar op een kwart van dit parcours zitten besluiten we rechtsomkeert te maken zodat Baudien van het parcours kan, en de anderen hun weg weer kunnen vervolgen.

Twee uurtjes later dalen we af van parcours 4, we made it! In Weert pikken we een paar vers belegde broodjes op bij Doedels, waarna we terugrijden naar Patrick zijn huis. Zelf moet Patrick na een paar dagen buikgriep even rustig aan doen, maar na een soepje en veel cola is ook hij weer van de partij!

Het is bijna twee uur, en we stappen in de auto richting Ospel. Voor vanmiddag hebben we een paar Escape Rooms geboekt. We rijden een boerenerf op, en worden ontvangen op een groot terras waar we even mogen wachten tot de spelleider ons komt halen.

Als eerste spelen we de kamer “Investigate, Discover, Escape” die als verhaallijn een aantal wereldwijd gepleegde moorden heeft, waarvan de route achterhaalt moet worden. We krijg speluitleg en mogen beginnen.

Over de kamer heb ik een losse recensie geschreven: “Investigate, Discover, Escape”. Samengevat: het is een pittige kamer, met veel parallelle en diverse puzzels. Aankleding is prima, verhaallijn ook goed en ook voor een geoefend team als ons toch zeker uitdagend. Met nog ruim 2 minuten op de klok weten we de kamer te kraken!

Bij de lokale catering nuttigen we een hapje (uiteraard Limburgse vlaai) en een drankje, terwijl we uitzicht hebben op de koeienstallen. Een half uurtje nadat we de eerste Escape Room zijn ontvlucht worden we opgehaald voor de tweede kamer.

Nu spelen we “Night at the museum (3D)”. Ook deze kamer heeft een hoge moeilijkheidsgraad en volgens de website is er slechts een slagingspercentage van 28%. Na speluitleg door dezelfde dame betreden we het museum en beginnen met het spel.

Ook voor deze kamer heb ik een recensie uitgeschreven: “Night at the museum (3D)”. Hoewel de kamer veel en veelzijdige puzzels bevat, vinden we allemaal deze kamer minder leuk. Een aantal technische snufjes werken niet goed, sommige puzzels zijn heel leuk, maar anderen heel erg vergezocht. Ook de afwerking laat zo nu en dan te wensen over, en de verhaallijn is soms niet duidelijk. We spelen de kamer uit met bijna 7 minuten resttijd waar we dan gelukkig wel tevreden over zijn.

Het is mooi geweest hier in Ospel, op naar Nijwiertsj. Omdat ons diner-adresje pas vanaf zever uur gereserveerd kon worden gaan we eerst voor een ijskoud culinair bezoekje naar de beste ijssalon van Nederland: Ijssalon Florence.

De keuze is keuze, maar uit beschaafdheid, en het naderende diner, houden we het toch elk bij één riante ijscoupe. Op Patrick na, want die besluit vanwege de weeïge maag toch even te skippen.

Als we de ijsjes op hebben lopen we naar de overkant. Hier zit Mediterraans restaurant Diverso. Hoewel het gehuisvest is in een prachtig karakteristiek en goed onderhouden pand, nemen we buiten plaats. Het is prachtig weer, dus is het ook op het grote terras nog goed vertoeven. Hoewel het nog vrij rustig is wanneer we plaatsnemen, zijn we zeker niet de enigen met dit idee, want als al snel loopt het grote mooi aangekleden terras tot de laatste tafel vol met hongerige gasten.

Hoewel Jan en Patrick hier eerder eens heerlijk hebben gegeten van een avondvullend ’tafeltje vol’ arrangement, laat de tijd dit vandaag niet toe en kiezen we van de kaart. Vooraf nemen drie van ons een heerlijke rundercarpaccio. Patrick gaat voor een tomatensoepje.

Daarna smullen we ook enorm van elk verschillende hoofdgerechten. Diverse pasta’s, diverse soorten vlees. Het was heerlijk!

All good things come to an end! Zo ook dit bezoek in Limburg. Raoul, Baudien en Jan moeten nog even twee en een half uurtje terug sturen. dus de spulletjes in de auto, bye bye, zwaai zwaai! Via Joure waar Jorrit Baudien oppikt, rijden Raoul en Jan terug naar Drachten. Het zit er weer op! #next

Geplaatst op

Vrienden, voor het leven!

Onze leventjes, ooit zo verweven
Verschillend, heel anders, toch samengedreven.

Door werk, naar privé, leuke momenten beleven,
maar alles kan stuk. De waarheid gebleken.

Alles wordt anders, blijkt dan voor heel even:
plots moeten verhuizen, of andere baan gekregen.

Getrouwd, sommigen, ook kindjes gekregen
Ondanks de reuring, steeds naasten gebleven.

Als we ons dan weer eens samen begeven
Besef je, je bent door echte vrienden omgeven.

Geplaatst op

Housewarming Oentsjerk

Exact een jaar na de housewarming bij Patrick in Nederweert, is het nu de tijd voor Margryt en Marco in Oentsjerk. Afgelopen maanden zijn zij druk aan het klussen geweest in hun nieuwe woning en het resultaat mag er zijn! De hoogste tijd voor een rondleiding, dus organiseert Margryt een housewarming voor ons!

Rond lunchtijd worden we verwacht. Bij aankomst krijgen we uiteraard allemaal een uitgebreide rondleiding met uitleg wat er zoal allemaal geklust is. Er heeft heel wat werk in gezeten, maar nu ook het houtkacheltje is geplaatst is het helemaal af.

Margryt heeft een prima lunch verzorgd waarna we rustig de tijd hebben om even bij de kletsen. Pas rond vier uur hoeven we in Dokkum te zijn waar we (uiteraard) weer een Escape Room gaan spelen. Mooi op tijd rijden we naar het Friese vestingstadje Dokkum. Aan de rand van Dokkum, bij de Holwerderweg zou het moeten zijn. We staan bij een flink bedrijvenverzamelpand en moeten even zoeken naar de ingang.

Binnen worden we verwelkomt door de aardige eigenaresse. Ze is heel erg benieuwd of wij al ervaring met het spelen van Escape Rooms hebben. Wanneer we vertellen er al een flink lijstje gehad te hebben wordt ze ergens een beetje zenuwachtig. Alsof het voor ons dan een makkie zou worden?

Na speluitleg mogen we de frisse kamer binnen. Naast de beperkte temperatuur voelt de kamer wat minimalistisch aan en blijken op verschillende plaatsen gebruikssporen zichtbaar die een aantal verborgen puzzels te vroeg verraden. Vrij vlot weten we ons door de lineaire verhaallijn over de geschiedenis van Dokkum heen te werken. Met ruim 16 minuten over weten we de deur te openen.

Margryt heeft voor het avondeten gereserveerd in het centrum. We parkeren ruim op tijd bij De Helling, en lopen via het voetgangersbruggetje het bolwerk op. Omdat we pas over een uur bij het eetadres hoeven te zijn willen we eerst nog even ergens wat drinken. Het eerste adres wat we aandoen heeft geen behoefte aan klandizie, en verder ziet het er wat verlaten uit. Dit zal deels te maken hebben met het winterseizoen en bijbehorende buitentemperaturen. Brrrrr!

Na een kort rondje centrum, lopen we richting de oude binnenhaven. Hier duiken we bij Hotel Cafe De Posthoorn naar binnen en vragen of ze open zijn voor een warm drankje. De gastheer geeft aan dat zolang we niet bij het raam gaan zitten, hij verwacht namelijk nog flink wat eters, we overal mogen plaatsnemen. De warme koffie, thee en chocomelk gaan er wel in met dit koude weer.

Mooi op tijd melden we ons daarna iets verderop aan dezelfde binnenhaven. We gaan eten bij restaurant ’t Raedhûs, waar je volgens hun slogan “met recht lekker kunt eten“. Dat gaan we eens even proberen dan. We krijgen een tafel in een knusse hoek waar we die avond heerlijk eten van de kaart.

Tijdens het eten komt de Escape Room van vanmiddag weer ter sprake. Margryt vertelt dat ze een Escape Room bordspel heeft besteld waar we bij terugkomst vanavond nog verder mee kunnen. Maar eigenlijk hebben we ook wel zin om nog een echte kamer te spelen. Zou er nog wat open zijn op de avond?

Al Googlend komen we er achter dat de dichtstbijzijnde kamer in Leeuwarden is. Dat is nog een half uurtje rijden, dus eerst maar even vragen of zo nog plaats hebben en of we ad-hoc nog kunnen reserveren. Patrick gaat even bellen:

Het kan! Gereserveerd voor straks om 21:00 uur. Dan hebben nog net tijd voor een toetje hier in Dokkum. We bestellen allemaal wat lekkers, en als we dat op hebben stappen we met z’n allen in de auto en rijden naar Leeuwarden.

We parkeren de auto voor het grote statige pand aan de Emmakade. In verschillende samenstellingen zijn we hier eerder geweest. De groep zonder Margryt afgelopen zomer voor de kamer “The Cabin”, en Margryt zonder de groep maar met familie bij kamer “Room 313”.

We lopen naar boven, en door naar de zolder. Vanavond gaan de kamer “Terrorist Threat” spelen. Spelleider Feike geeft aan dat we alle uitleg binnen zullen krijgen en sluit ons op. Een video start. Er is een bom geplaatst, en wij hebben exact één uur deze te vinden en onschadelijk te maken. Gogogo!

Ondanks de enorme hoeveelheid aan complexe puzzels zijn we vanavond in topvorm. Met een dikke 20 minuten over spelen we de kamer uit!

Het is gelukt! We kunnen weer naar huis! We lopen in de centrale hal de trappen af naar beneden, drukken de deurklink van de buitendeur in, en… op slot! W00t? Hij gaat echt niet open?!? Blijken we gratis en voor niets in één keer nog een Escape Room te moeten spelen. Direct weer in onze rol zoeken we naar aanwijzingen. Ok, en nu? Er staat een fietspomp, kunnen we daar de deur misschien opblazen?

Spelleider Feike is nog op zolder. Misschien hem toch maar even vragen naar een hint? Maar dan vertelt Feike precies wat we niet wilden horen: hij kan er ook niet uit, want zijn sleutels liggen nog in de auto. En die staat buiten.

Patrick vindt bij een andere deur een sticker met een nummer van de beheerder van het pand. Feike besluit deze man dan maar te bellen.

Gelukkig blijkt de beheerder hier aan de Emmakade op een woonboot te wonen. En hij is thuis. Een paar minuten later is hij er al om ons te bevrijden 😀 Wij kunnen weer terug naar Oentsjerk.

Baudien moet we volgende ochtend weer vroeg op en gaat weer terug naar huis. En wat gaat de rest doen? Een Escape Room spelen natuurlijk! ’s Middags was het door Margryt bestelde bordspel geleverd, dus nu we toch in topvorm zijn kunnen we daar nog even mee verder. Ondanks dat je niet daadwerkelijk zit opgesloten en dus wat fysieke beleving mist, blijkt dit toch een erg leuke vorm van vermaak. Het spel zit goed in elkaar en er zijn verschillende setjes bijgeleverd zodat je verschillende ‘kamers’ kunt spelen.

Hierna zoekt ook Raoul weer zijn eigen huisje op. Patrick en Jan blijven een nachtje slapen in Oentsjerk en krijgen de logeerkamer toebedeeld.

De volgende ochtend maakt Margryt een lekker ontbijtje voor de heren. Dit housewarming-uitje zit er bijna weer op. Patrick heeft later op de dag nog weer afspraken in Limburg staan, dus we hebben nog maar een paar uurtjes samen. Prima tijd om nog één van de kamers van het bordspel te spelen 😀 #addicts

Margryt leest uit voor wat het thema van deze kamer is. Het verhaal speelt zich af in een laboratorium waar diverse gevaarlijke goedjes worden bestudeerd. Dan blijkt er een gevaarlijk virus verspreid te zijn, waarvan het tegengif zich in de kluis bevind. Aan ons de schone taak dit tegengif te vinden. Start te klok!

Hoewel we ons uitstekend vermaakt hebben deze dagen, komt er ook nu weer een einde aan. We nemen afscheid: Houdoe en oant de oare kear!

Een maand later…

Aan het eind van januari worden we genoemd op de Facebook pagina van Escaperoom Dockum. We blijken de snelste tijd van de maand te hebben 😀

Ondersteund door WordPress