Afgelopen zomer hebben we een Escape Room gespeeld in het Van der Valk Hotel in Wolvega. Toen we die succesvol hadden uitgespeeld kregen we een eerste stempelkaart op een kaartje met nog een aantal kamers van dezelfde organisatie. Dat smaakte direct al naar meer!
Ondanks de kerstdrukte en de jaarwisseling wisten we een gaatje te vinden! Zaterdag 29 december zou Patrick weer naar Fryslân komen, zodat we verder konden voor de ontbrekende stempels!
Patrick is rond lunchtijd al bij Jan aangekomen. Daarmee is er nog mooi even de gelegenheid voor een rondje Red Dead Redemption 2 uitvoerig bij te praten aangezien het jaarlijkse gameweekendje in het najaar er deze keer ook al bij was ingeschoten…
Na vieren meldt ook Margryt zich aan de Ropta en even later komt Raoul ons ophalen, pikken we Baudien op in Heerenveen en rijden dan door naar Wolvega. Vanavond willen we twee Escape Rooms gaan spelen, waarvan zich de eerste in het Van der Valk Hotel bevind. Logistiek wel zo praktisch om dan ook daar vooraf even te eten.
Middenin het vrij deftige restaurant staat ons tafeltje gereserveerd. We hebben ruim de tijd dus beginnen met een drankje en een voorgerechtje. Vanuit pure baldadigheid ontstaat het idee om het kunstkaartje wat op tafel staat, en standaard op geel staat ingesteld, aan te passen naar de kleurroulatiestand. Dat is toch veel feestelijker!?!
De bediening denkt daar iets anders over, loopt bij onze tafel langs, en klikt heel sneaky op een meegebrachte afstandsbediening, om het lichtje weer terug te zetten op de gele vaste stand. Het is dus blijkbaar niet helemaal de bedoeling dat één van de tafeltjes een afwijkende kleur voert.
In het half uurtje daarna herhaalt dit tafereel zich nog een paar keer. Wij de grootste lol, wat zijn we toch een belhamels, en de bediening zet steeds op de zelfde wannebe-stealth-mode het lichtje weer terug op geel. Totdat…
Wanneer het hoofdgerecht worst geserveerd ontstaat er wat onduidelijkheid over verschillende garingen van de bestelde mixed grills. De ene was rare, de andere medium besteld, maar de bediening bleek bij uitserveren hier niet van op de hoogte. Het eten kwam met wat strubbelingen uiteindelijk op tafel, maar waar was ons lichtje? Ons zo beminde kaarsje? Gestolen! Waarschijnlijk kon het autistisch brein van de bediening het ongewenste ‘kleurenspektafel’ van ons tafellichtje niet meer aan en was weghalen de enige optie.
Tegen de tijd dat het dessert wordt opgenomen krijgen we de vraag over verder alles naar wens is. How about no! Wij informeren bij deze voor ons nog nieuwe jongeman waarom onze tafel geen kaarsje heeft. Hij zal direct informeren waar deze is, en even later krijgen we het op geel ingestelde kaarsje weer op tafel.
Tijdens het dessert staat het kaarsje uiteraard binnen no-time weer op kleurenstand en wordt deze wederom weer een keer gereset door de bediening. Wanneer we uitgegeten zijn en aan tafel hebben betaald, zetten we het lichtje nog een laatste keer op kleur. Terwijl wij het restaurant verlaten loopt de hoofd bediening met een duidelijke zucht weer richting tafel. Geel was het. Geel is het. En geel zal het zijn! Maar beste bediening: als jullie eten wat interessanter was geweest, smaak had gehad, en was voorzien van een kilogram croutons, dan hadden we daaraan voldoende afleiding kunnen beleven. Eigen schuld, dikke bult 😀
Via de lobby lopen we naar boven en melden we ons keurig op tijd bij de spelleidster van vandaag. Na een korte opsomming van de spelregels krijgen we een zaklamp en een koffer mee, mogen we de deur door en is het spel begonnen. Binnen, we staan in een heel smal en klein halletje, openen we de koffer en deze blijkt een videoboodschap af te spelen. Het thema is een met Bond-like lasers beveiligde kluis, waarin naast geld en goud een enorme diamant ligt opgeslagen #gogogo
Met zeven minuten resterende speeltijd weten we, voorzien van kogelvrije vesten, de kluis te ontvluchten! Het is gelukt! Het was een redelijke kamer, niet al te complex, maar we delen allemaal het idee dat we hopen dat de tweede kamer deze avond wat avontuurlijker zal worden.
De bruizende (ahum) gezellige (ahum) lobby van de Van der Valk laten we gauw voor wat het is, en we besluiten alvast naar het immer pittoreske Paasloo te rijden waar over ruim anderhalf uur worden verwacht voor de tweede kamer. Aangekomen bij ’t Binnenhof in Paasloo worden we verwelkomt door een jonge gastvrouw wiens dienst er al op zat, maar ons toch laat plaats nemen voor een drankje.
Een uurtje later wordt ons interessante gesprek vriendelijk onderbroken door een meneer met een koffertje. De meneer legt uit dat normaliter hij de spelers meeneemt en dropt in het spel, en na afloop terugbrengt naar dit restaurant. Maar omdat het al laat is, en wij ook de laatste groep van de avond zijn, wij achter hem mogen aanrijden naar de spellocatie, zodat we na afloop vanaf daar zelf weer huiswaarts kunnen.
We nemen het bebloede koffertje in ontvangst, welke we met een cijferslot eerst nog moeten zien open te krijgen. Deze was niet zo moeilijk, de code was meegezonden in de reserveringsbevestiging. In de koffer ligt naast een aantal spelregels aan grote vleeshaken, een brief met een introductietekst.
We zullen een oude slagerij in het naburige Oldemarkt gaan betreden. Na brand en vermissingszaken lijkt het een onplezierig onderkomen waarbij de slager door omgeving en politie wordt verdacht.
Na vijf kilometer rijden komen we inderdaad in het pikkedonker aan in het dorpje Oldemarkt. Hier staat op straat een man in hevig bebloed slagersuniform ons op te wachten. Naam?! Gewicht?! Donor?! Doorlopen!
Binnen worden we dringend verzocht ons spoedig te voorzien van witte labjassen en ons daarna in het donker te laten vastketenen op verschillende plaatsen in de betegelde ruimte.
Na iets meer dan drie kwartier weten we het slachthuis te ontvluchten! We hebben het gehaald en zijn niet letterlijk slachtoffer geworden van de slager die volgens horen zeggen al onderweg was.
